Vandaag 4 jaar geleden… op 6 maart 2015 schreef ik mijn bedrijf Storm-Kracht in bij de KvK. Dat gebeurde niet ineens; het idee ontstond al jaren daarvoor. Het begon allemaal met deze foto. Op een stormachtige dag in mijn leven.

HET NIET WILLEN AANKIJKEN
Het was april 2008 en al weken voelde ik dat het met mijn moeder niet zo goed ging. Ik kon het niet concreet benoemen, maar zeker ook niet miskennen. Toch was dat het liefste wat ik deed, zijzelf ook. Het niet willen weten, niet willen aankijken, want eindelijk was er in die periode weer zo veel om blij mee te zijn. Om het leven vol te leven. Juist na alle stormen die er al voorbij waren geraasd. Zo hielp mijn moeder mij na mijn scheiding met de opvang van mijn dochtertje, toen nog maar 3 jaar jong. Dagen waar wij alle drie enorm naar uitkeken, omdat het een verbinding was die we niet altijd zo hadden ervaren met elkaar.

IK HAD GEEN IDEE WAARHEEN
Ik zat op mijn werk toen ze mij belde met het nieuws: beenmergkanker.
Het werd zwart en oorverdovend stil in mij. Van binnen voelde ik paniek, uiterlijk leek ik koelbloedig en rustig. Ik pakte mijn tas en meldde aan een collega – zonder verdere uitleg – dat ik de rest van de dag niet meer aanwezig zou zijn. Ik liep naar mijn auto en begon te rijden. Ik had geen idee waarheen. Ik wilde vooral weg van wat er in mij aan het wervelen was. De wanhoop van ik ga mijn moeder verliezen, ik sta straks alleen. Hoe snel zal het gaan, hoe gaat mijn dochter dit oppakken? Alles buitelde over mij heen. Toch bleef ik uiterlijk heel kalm en beheerst.

DAT DOEN MOEDERS TOCH?
Ik wilde naar mijn moeder, zij ‘moest’ mij geruststellen en troosten, want dat doen moeders toch?! Maar zo zou het nu niet zijn. Ik voelde dat ik juist sterk voor haar moest zijn. Maar dat was ik totaal niet.

DE PLEK VAN MIJN JEUGD
Ineens merkte ik dat ik ergens bij Haarlem reed, kennelijk was ik op weg naar het strand. De plek van mijn jeugd. De plek die ik sinds ik in Midden Nederland woon zo intens miste. Het was het moment dat ik vanaf de Zeeweg de boulevard op reed, dat ik brak. Het moment dat ik de zee naast mij zag.

BRULLEN
Eenmaal op het strand stond de zee mij toe om te brullen, te schreeuwen, te huilen, te vloeken, te tieren. De zee bulderde zelfs hard met mij mee……
Ik heb geen idee hoe lang dit gevecht duurde; een paar minuten, of waren het uren? Op een bepaald moment werd het stiller in mij. Het brullen en tieren was klaar.
Terug op de boulevard ging ik zitten, ik tuurde naar de zee. Niets ziend, maar steeds meer stil en tot rust komend.

JIJ BENT MIJN MAMA
Ik liet alles voorbijkomen: de pijn die wij elkaar in ons leven hebben gedaan, maar ook de verbinding die we elke keer weer terugvonden, de intense liefde, het onvermogen om het juiste in sommige gevallen voor de ander te doen. En boven alles het weten en voelen: jij bent mijn mama en ik ben jouw kind. Ik wil je niet kwijt, want dan raak ik een deel van mijzelf kwijt. Angst. Maar liefde blijft altijd, in welke vorm ook. Daar geloofde ik ook in. Vertrouwen.

DAT PAALTJE
Het is een keuze. Wat kies ik? Dat bedacht ik mij op het bankje, kijkend naar de zee. Om daarna te zien dat ik keek naar een rij palen. Met één paal die alleen stond. Dat paaltje in het midden en toch alleen, deed iets met mij… Ik maakte een foto.
Ik stapte in mijn auto, reed naar mijn mama en heb haar zonder woorden alleen maar omarmd.

Vanaf dat moment keek ik vaak naar die foto. Het gaf mij rust. Het gaf mij focus. Ik wist me elke keer door die foto te verbinden met wat ik belangrijk vond. Op dat moment was dat er zijn voor mijzelf, mijn dochter en mijn moeder. Te kiezen voor vertrouwen en verbinding.

NIET MEER MIJN DING
Het lukte mij door deze situatie steeds minder goed om binnen het bedrijfsleven ‘mijn ding’ te doen. Kennelijk was het niet meer zo ‘mijn ding’. Niet omdat ik het niet kon, maar ik wilde het niet meer. Ik voelde zo sterk dat ik iets anders mocht gaan doen. Dat ik er op een andere manier voor de ander mocht gaan zijn. Ik vond geen vervulling meer in mijn HR-rol bij een bank waar ik al ruim 12 jaar werkte.

IN HET OOG VAN DE STORM
Ik geloof er heel sterk in dat je bij een metaforische storm eerst alle emoties de ruimte hebt te geven. Geen protocollen en regeltjes die je moet volgen. Alles moet en mag er eerst even zijn. Het laat zich niet wegstoppen en het is de enige manier om weer tot de stilte in het oog van de storm te komen. Met jezelf in contact. Als je je daarmee kunt verbinden, weet je weer wat te doen. Dan kun je weer kiezen voor wat belangrijk is voor jou. En dan kan het zomaar zijn dat jouw storm jou juist de kracht geeft te doen waarvan je weet dat het juist is.

TOEN ZE OVERLEED
Dus… toen mijn moeder overleed in augustus 2014 en ik in de jaren die ons daarvoor nog gegeven waren de meest intense, warme, echte verbinding heb ervaren, wist ik wat te doen. Er kwam een maatje in ons leven – onze hond Jos (vernoemd naar mijn mama) – en ik wilde mijn eigen bedrijf starten. “Ga het maar doen grietje” zei ze een paar dagen voor ze overleed.

STORM-KRACHT
De naam Storm-Kracht was niet te omzeilen. En een ding wist ik ook heel zeker: het beeld dat hoorde bij mijn bedrijf was de foto die ik maakte op de dag dat het heel hard stormde in mijn leven…